ستاد ملی صبر صلح بخشایش رضایت

 روابط عمومی ستاد ملی صبر: اینکه سینمای ایران تا چه حدی نماینده خوبی برای جامعه خود بوده و توانسته به عنوان یک ابزار قدرتمند رسانه ای در فرهنگ سازی و مقابله با چالش های موجود اجتماعی موفق عمل کند موضوعی است که در این گزارش با استفاده از نظرت هنرمندان و کارشناسان سینما به آن می پردازیم. البته در این مطالب به نظر می رسد که هنوز سینما ایران نمی تواند خود را به طور دقیق نماینده این جامعه برای انعکاس مشکلات اجتماعی بداند و در این بخش گاهی موفق عمل کرده و در مواردی هم کوتاهی دیده می شود. یقینا با رونق سینما این عرصه می تواند ابزار مناسبی برای حل مشکلات و ناهنجاری های اجتماعی باشد.

خیلی ها معتقدند که شرایط سینمای ایران دقیقا مصداقی از شرایط امروز جامعه است و ناهنجاری های اجتماعی به شکلی دیگر در سینما هم رواج دارد. کیانوش عیاری در این خصوص می گوید:  در جامعه ما صبر چه به صورت کلی و چه به صورت جزئی، فاقد جایگاه ارزشمند و شایسته خود است و به نوعی مردمی عصبی و گاهی غیر منطقی هستیم. این رویه در حوزه سینما نیز کاملا مشهود است و یکی از شواهد آن، جبهه گیری و گاه نبرد خصمانه با هر گونه نقد و سنجش آثار است. البته عرصه نقد نیز در موارد متعددی ارتباطی دوستانه و منطقی با عرصه فرهنگ و هنر و بویژه سینما نداشته است و به نوعی این دو عرصه بیشتر به دنبال تقابل بوده اند تا تعامل. شما به حجم زیاد نقد های شتابزده، غیر حرفه ای، شخصی نگر و توام با جبهه گیر ی نگارش شده در طول سال بفرمایید تا به معضلات این ارتباط دو سویه فرهنگی و رسانه ای پی خواهید برد. جامعه و فرهنگ در مقابل نقد جبهه دارد و نقد نیز در قبال جامعه عاری از جبهه گیری نیست. در هر دو صورت راه حل رفع این معضلات صبر است که باعث می شود تا ما نقاط ضعف خود را بپذیریم و در جهت رفع آن ها فعالیت کنیم.

علیرضا رییسیان نیز بر تابعیت سینمای ایران از اجتماع معاصر تاکید می کند و آن را مصداقی از جامعه برمی شمارد ضمن اینکه باز هم به تقابل بین نقد و سینما اشاره می کند که این دو حوزه ارتباط خوبی با هم ندارند و مکمل یکدیگر نیستند، البته کمی هم با جانبداری از سینما این حوزه را به دلیل صبوری طی سال های گذشته می ستاید: البته سینمای ما هم مشکلات و بحران های زیادی را پشت سر گذاشته و صبوری خود را در این بحران ها نشان داده است. اما یقینا این شتابزدگی، عصبانیت و ناملایمات اجتماعی در سینما هم وجود دارد و  باید رفع شود. هنرمندان نماینده افکار عمومی و مردم هستن، باید ابتدا به ساکن بتوانند جامعه خاص خود یعنی سینما را به ساحل برسانند و بعد طی یک فرآِیند طولانی مدت به سمت فرهنگسازی گام بردارند.

شاید صحبت های محمود پاک نیت بازیگر شناخته شده سینمای کشور را بتوانیم تکمیل کننده مطالب رییسان و عیاری بدانیم: وی خاطر نشان کرد: سینمای ما هم تابعی از جامعه است و یقینا برخی از ناملایمات و مشکلات متوجه این حوزه شده و گاهی هم در تصمیم گیری هنرمندان تعجیل شتابزدگی و حتی عصبیت دیده می شود که به این حوزه لطمه می زند جهت گیری سینمای ایران در خصوص نقد چندان مطلوب نیست هر چند که حوزه نقد نیز رفتار خوبی با سینما نداشته است.

آنچه مسلم است در این نظرات کارشناسی و دقیق حال و هوای سینما به شکل درست و منطقی از طرف کسانی که دستی بر آتش دارند و عوامل اصلی این سینما محسوب می شوند تشریح و تقسیر شده است و اگر باز کمی جدی تر و دقیق تر به این نظرات توجه کنیم به صورت بسیار دراماتیک راه حل اصلی رفع مشکلات حوزه سینمای کشور تبیین شده است ابتدا به ساکن تقویت زیرساخت های این سینما و افزایش بودجه و امکانات و از سوی دیگر ارتباط  متقابل و نقد می تواند زمینه رشد این حوزه و تبدیل شدن به زبان اصلی جامعه را به همراه داشته باشد.